Renesansowy pomort

Pomort, nazywany także bombardą (wł. bombardo, ang. pommer), to szlachetny, głośno brzmiący instrument z rodziny instrumentów drewnianych dętych o podwójnym stroiku. Jego dźwięk jest bardziej subtelny niż brzmienie szałamai, z niego wykształcił się późniejszy obój.

Budowany był z dwóch części, w dolnej umieszczona była charakterystyczna fontanella, pod która schowana była zazwyczaj mosiężna klapa. W wielu muzeach, zachowały się oryginalne pomorty bez tej klapy.

Czasami stroik tak jak w szałamajach, był schowany w drewnianej osłonie tzw piruecie.

Pomort produkowano z klonu, jaworu lub gatunków drzew owocowych.

Kanał instrumentu jest koniczny, zakończony czarą. Ten instrument ma bardzo duże możliwości dynamiczne i brzmieniowe, dlatego był wykorzystywany do muzyki na wolnym powietrzu z towarzyszeniem puzonów i bębnów np. w czasie bitew jak też do grania muzyki kościelnej i dworskiej z lutniami, fletami, cynkami, viola da gamba etc.

Używany był w całej Europie już od czasów średniowiecza do wczesnego baroku. W obecnych czasach, w wersji bardziej uproszczonej, używany jest w muzyce folkowe np. we Francji czy też Hiszpanii.

Michael Praetorius w Syntagma musicum wyróżnia aż siedem wielkości pomortów – sopranino (h’ – h”), sopran (d’ – a”), wysoki alt (g – d), alt, (c – g) tenor (G – g’), bas (C – h) i kontrabas (F1 – e). Ten ostatni liczył około 3 metry długości.